گوشی تلفن را برداشتم ، با خدا تماس گرفتم و با اولین بوق خدا پاسخ می دهد: الو... سلام خدای مهربانم. خوبی؟ هرروز تعداد میس کال های دریافتی ام از تو بیشتر و بیشتر می شود. عذر میخواهم. سرم حسابی شلوغ است. اما بالاخره موفق شدم امروز تماس بگیرم و چندکلامی با تو صحبت کنم.
چی؟ تعجب کردی؟
چرا؟ خیلی وقت است به سراغت نیامدم؟
خیلی وقت است چشم از دنیا برنداشته و به روی تو نگذاشته ام؟
خیلی وقت است با نگاهم در آسمان به دنبال تو نگشته ام؟
خیلی وقت است صدایت نکرده ام؟
چی؟
خیلی وقت است منتظری به یادت بیاورم؟
خیلی وقت است منتظری مهربان شوم؟
خیلی وقت است منتظری راست بگویم؟
دلت تنگ شده؟
برای اشک هایم؟
برای فریادهای بی صدای قلبم که عاجزانه تورا صدا میزند؟
برای دست به دعا بردن هایم؟ برای سر به سجده گذاشتن هایم؟
برای قنوت های پر ز بغض خودم و خودت؟
برای شکایت کردن هایم از این دنیا نزد تو؟
برای \" خدایا منو ببخش \" هایم پس از دروغهای کوچک کودکی؟
دلت برای روزهای بنده بودنم تنگ شده؟
خوب من هم دلتنگم...
دلتنگ روزهای کودکی روزهایی که دنیا هنوز کوچک بود
هنوز از پشت خنجر زدن را نیاموخته بود
خدایا دلتنگم دلتنگ ادم هایی که خورشید را ، خدارا ، زندگی را دوست دارند
ادم هایی با دل های بزرگ آنقدر بزرگ ، آنقدر بزرگ که تو در آن غرق میشوی.
غرق در محبت هم نوع آری هم نوع. کلمه ی غریبی است می دانم.
سالهاست که در میان اوراق فراوان فرهنگ لغت ذهنم به دنبال این کلمه می گردم اما... پیدایش نمیکنم!
و آدم را هم! میخواهم فرهنگ لغت جدیدی بنویسم.
فرهنگ لغتی که در آن برای آدم معنی هست. و برای هم نوع و خدا و زندگی و دنیا...
گزاف میگویم.
من هم در این جماعت برخورده ام و هم رنگ آنها شده ام.
هم رنگ جهان خاکستری.
خدایا خسته نشدی از این تلوزیون سیاه و سفید؟
تا کی باید خاکستری باشیم و خاکستری زندگی کنیم؟
دست به کار نمیشوی؟
به زندگی هایمان رنگ نمیدهی؟
دفتر نقاشی جهان را رنگ نمیکنی؟
خدایا از آدم های سیاه خسته نشدی؟
از قلب های نداشته ای که کدر میشوند و کم کم نیست میشوند و می روند خسته نشدی؟
ولی من خسته ام.
از این دنیای پست.
از این دنیا که شاگرد اول کلاس خیانت است.
از آدم های سیاه و آسمان خاکستری خسته شده ام.
و از تنهایی... آری تنهایی
هرروز از کنار آدم های خسته و افتاده ای که بی هیچ امیدی در خیابان راه میروند و به زمین خیره میشوند تا مبادا کسی پیدا شود و آن را از زیرپایشان بیرون بکشد گذر میکنم و هرروز بیشتر حس میکنم که شبیه آنها شده ام و هرروز بیشتر حس میکنم که کمتر هستم و وجود دارم
خدایا تنهایم. آنقدر تنها ، آنقدر تنها که با خودم هم بیگانه هستم.
آری. ظاهر این آدم ماشینی و خاکستری با باطنش بیگانه است. آ
نقدر بیگانه ، آنقدر بیگانه که هرروز در دیدارشان با یکدیگر بهم میگویند: ببخشید ، شما؟!
و انسان میگوید و میگوید و میگوید
و خدا میشنود و میشنود و میشنود و
سکوت میکند و سکوت میکند و... سکوتمیکند
مثل همیشه...
انسان منتظر نمیماند میگوید و میرود...
دور میشود...
خدا فریاد میزند : بنده ی من ، من در کنارت هستم...
- چی؟ نفهمیدم!
- گفتم تو تنها نیستی. من همیشه با توام.
- نمیشنوم. صدای آدم ها بلند است. بلندتر از صدای تو.
و فریادهای خدا در میان انبود ماشین ها و ادم ها گم میشود و انسان بی اعتنا می رود...
می رود و می رود و می رود
و دور می شود و دور میشود و دور میشود
و تمام میشود و خدا میماند و تماس تلفنی بی نتیجه ای که از آن تنها بوق های اشغالی مانده که پی در پی می آیند
و میروند...
و میگوید: بنده ی من ،
یه زندگی ات ادامه بده من همیشه در کنارت خواهم بود.
آری. این هدیه ی من به توست در مقابل تمام دوستم نداشتن هایت...
خدايا منو ببخش...................
