مگر نيست ايراني آخر بلوچ / مگر نيست مكران ز ايران شمار يكي درنگر سوي اين مرز و بوم / كه وضعش وخيم است و اندوهبار نه دكتر، نه دارو، نه دانش، نه راه/ دو صد غم ندارد يكي غمگسار نه جاده چه گويم كه خود آن جناب / از اين راه كردند بر ما گذار يكي عمر، چون نوح، بايد همي / كه درمانگه ما شود برقرار مريضان نميرند و صبري كنند / كه بهداري آخر كند شاهكار دبستان ز كمبود آموزگار / ز رونق برافتاده و اعتبار معلم ز نا‌سازگاري بخت / به تلخي بسر مي‌برد روزگار نشاني ز آبادي و آب نيست / به جز از غم ديده‌ي كاشتكار روا داري اي باغبان چمن / كه از گلبني بشكند شاخسار نه عضوي است مكران ز شخص وطن؟ / كه شد در دهان مصايب شكار هواي سعادي گرت در سر است/ به يك بيت سعدي تو چه گمار چو عضوي به درد آورد روزگار / دگر عضوها را نماند قرار