زبان بلوچی ازنظر زبان‌شناسی ونیز شناختن ریشه‌ی بسیاری ازواژه‌ها وسابقه‌ی برخی اصطلاح‌های رایج درزبان‌فارسی، ازمنابع مهم به‌شمار می‌رود ومی‌توان آن را به دو بخش زیر تقسیم کرد:1-بلوچی شمالی یاسرحدی: این گویش در نواحی زاهدان، خاش وسیستان متداول است.2-بلوچی جنوبی یا همان مکرانی:در ایرانشهر،سراوان،سرباز وچابهار بدان سخن گفته می‌شود که با وجود تفاوت دربیش‌تر واژگان،برای افراد هر دودسته قابل تشخیص است.نژاد::پژوهش‌گران براین باورند که آریایی‌ها درروزگاری بسیارکهن در دشت پامیر، آسیای میانه،ارمنستان،ارتفاعات کارپات،ساحل‌های رود دانوب جنوب آلمان،اسکاندیناوی وبه‌بیان دیگر درشمال اروپا وآسیا زندگیمی‌کرده‌اند.بعدها یعنی حدودسال پیش از4000میلاد، در اثر زیادشدن جمعیت ویا برخی علت‌های دیگر، از این سرزمین‌هابه‌مهاجرت پرداخته و هردسته از آنان به‌جانبی رهسپارشده و در آن اقامت گزیدند.گروهی از این قبیله‌ها از راه خوارزم به‌سوی بلخ و پیرامون آن سرازیر شده و درحدود شرقی وشمال‌شرقی ایران کنونی ساکن گردید. بعدهاهمین گروه به‌سوی غرب پیش آمد وبه‌شعب و قبایل گوناگون بخش شدند.