اکنون فقط چند تصویر از عشق و محبت صحابه- رضی الله عنهم- نسبت به رسول الله- صلّی الله علیه وسلّم- را ذکر می‌‌کنیم، چون حصر همه از توان خارج و غیر ممکن است.

ابوبکر صدیق- رضی الله عنه- داستان هجرتش با رسول الله- صلّی الله علیه وسلّم- را تعریف می‌‌کند و در اثنای آن می‌‌گوید که در میان راه، چوپان جوانی برایم مقدار کمى شیر آورد. من بر کاسه‌ی شیر را برداشتم و نزد رسول خدا- صلّی الله علیه وسلّم- آمدم. وقتی به آن‌جا رسیدم که از خواب بیدار شده بود. گفتم: اى رسول خدا- صلّی الله علیه وسلّم- بنوش.

«فَشَرِبَ حَتَّى رَضِیتُ»؛ پس نوشید تا این که من راضی (سیرآب) شدم. [به‌روایت بخاری و مسلم]

گویا صدیق- رضی الله عنه- شیر را نوشیده و تشنگی‌اش برطرف شده است!

از ام المؤمنین عایشه- رضی الله عنها- روایت شده است که گفت: مردی نزد پیامبر اکرم- صلّی الله علیه وسلّم- آمد و گفت: یا رسول الله! به خدا قسم تو نزد من از خودم محبوب‌تری، تو نزد من از خانواده‌ام محبوب تری و تو نزد من از فرزندانم محبوب تری. وقتی من در خانه‌ام هستم و تو را به یاد می‌‌آورم، نمی‌توانم صبر کنم و نزد تو می‌‌آیم و به تو نگاه می‌‌کنم و وقتی مرگ خود و مرگ تو را به یاد می‌‌آورم، به این نتیجه می‌‌رسم که وقتی تو وارد بهشت شوی با پیامبران به درجات بالا می‌‌روی و وقتی من وارد بهشت شوم می‌‌ترسم تو را نبینم.

پیامبر- صلّی الله علیه وسلّم- جوابش را نداد تا جبرئیل علیه السلام با این آیه نازل شد: «وَمَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَئِکَ مَعَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَالصِّدِّیقِینَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِینَ وَحَسُنَ أُولَئِکَ رَفِیقاً»؛ و کسانى که از خدا و پیامبر اطاعت کنند، در زمره کسانى خواهند بود که خدا ایشان را گرامى داشته [یعنى‏] با پیامبران و راستان و شهیدان و شایستگانند و آنان چه نیکو همدمانند. [النساء: ۶۹]

سپس این عشق و علاقه مرزهای دنیا را در می‌‌نوردد و وارد بهشت در جهان آخرت می‌‌شود! می‌‌ترسد در آن جا هم از رسول الله- صلّی الله علیه وسلّم- دور باشد!

ولی خداوند به چنین عاشقانی وعده‌ی همراهی با پیامبران، صدیقان، شهدا و صالحان را می‌‌دهد!

چه رفقای نیکویی!

رفقای تو چه کسانی هستند؟!

جریر بن عبدالله بجلی- رضی الله عنه- گوید: «ساعاتی که رسول‌الله را دیدم از تمام عمرم برایم دوست‌داشتنی‌تر است و دوست دارم که زیاد می‌‌شد. نخستین چیزی که از او دیدم مهر نبوت بود و اگر از من تقاضا شود که چهره‌اش را توصیف کنم نمی‌توانم.» [صفوة‌ الصفوة]

بعد از این که رسول الله- صلّی الله علیه وسلّم- وفات کرد بلال- رضی الله عنه- دیگر اذان نگفت.

بلال- رضی الله عنه- در زمان خلافت ابوبکر- رضی الله عنه- برای جهاد به شام رفت و وقتی عمر- رضی الله عنه- در «جابیه» از سرزمین شام فرود آمد مسلمانان از او تقاضا کردند که از بلال- رضی الله عنه- بخواهد تا برای آنان اذان دهد. بلال- رضی الله عنه- اذان گفت. مردم به یاد زمان رسول الله- صلّی الله علیه وسلّم- افتادند و گریستند و روزی پرگریه‌تر از آن روز نبود.[سیر أعلام‌ النبلاء]

سرورمان بلال- رضی الله عنه-! چه چیزی باعث خوشحالی تو در این وضعیت ـ که همه در آن پریشان و بیقرارند ـ شده است؟

زنش صدایش را بلند کرد و گفت: واویلا! (چه غم و اندوهی!)

گفت: نگو واویلا! بگو وافرحتاه! (چه شادی و سروری!)

و با خوشحالی این شعر را تکرار می‌‌کرد:

زید بن اسلم روایت کند که یک شب عمر بن‌خطاب- رضی الله عنه- در کوچه‌های مدینه راه می‌‌رفت که شنید یک پیرزن انصاری ـ که در نور چراغ خانه‌اش پشم می‌‌ریسید ـ این ابیات شعر را می‌‌خواند:

قَد کُنتُ قَوَّاماً بُکَاً بِالأَسحَارْ /٭/ یَا لَیتَ شِعرِی وَالمَنَایَا أَطوَارْ

هَل یَجمَعَنِّی وَحَبِیبِیَ الدَّارْ

من در سحرها بسیار نمازگزار و گریان بودم. نمی‌دانم ـ چون مرگ‌گوناگون و متفاوت است ـ

آیا آن سرا مرا با محبوبم [محمد- صلّی الله علیه وسلّم-] یک جا جمع می‌‌کند!؟)

عمر- رضی الله عنه- جلو در خانه‌اش نشست و تا وقتی مؤذن برای نماز بامداد اذان داد گریه می‌‌کرد. [تفسیر قرطبی]

در جنگ احد، شوهر، پدر، دو پسر، دو برادر، عمو و عموی پدرِ [سبحان الله، هفت نفر] فاطمه دختر یزید‌ بن‌سکن- رضی الله عنه- در دفاع از رسول الله- صلّی الله علیه وسلّم- شهید شدند. وقتی رسول الله- صلّی الله علیه وسلّم- آمد مردم برای سلام دادن به ایشان آمدند. فاطمه- رضی الله عنها- هم آمده بود و می‌‌خواست به چهره‌ی مبارک رسول الله- صلّی الله علیه وسلّم- نگاه کند، ولی به خاطر ازدحام جمعیت نمی‌توانست رسول الله- صلّی الله علیه وسلّم- را ببیند. پیامبر- صلّی الله علیه وسلّم- او را دید و فرمود: «به او اجازه دهید.»

وقتی جلو آمد به رسول الله- صلّی الله علیه وسلّم- نگاه کرد و گفت: «پدر و مادرم فدایت یا رسول الله- صلّی الله علیه وسلّم-، هر مصیبتی بعد از دیدن تو کم اهمیت و هیچ است.» [عیون‌الأثر]

از ابوشماسه روایت شده است که گفت: بر بالین عمرو بن عاص حاضر شدیم که در حال مرگ بود و شدید و طولانی گریه می‌کرد و رو به دیوار کرده بود. پسرش به او گفت: ای پدر! مگر پیامبر- صلّی الله علیه وسلّم- به تو فلان بشارت را نداد؟ مگر فلان وعده‌ی امیدبخش را به تو نوید نداد؟(پس چرا گریه می‌کنی و ناراحت هستی؟)

آن گاه پدر روی برگرداند و گفت: وقتی خداوند (محبت) اسلام را در دل من قرار داد، نزد پیامبر- صلّی الله علیه وسلّم- آمدم و گفتم: دست راستت را بگشای که با تو بیعت کنم.

پیامبر- صلّی الله علیه وسلّم- دست راستش را باز کرد و من دست خود را بستم، فرمود: چرا چنین می‌کنی ای عمرو؟

گفتم: می‌خواهم شرط ببندم.

فرمود: بر چه چیزی؟

گفتم: به این که آمرزیده شوم.

فرمود: مگر نداسته‌ای که اسلام، (گناهان) پیش از خود را و هجرت، حوادث پیش از خود را و حج، هر چه را پیش از خودش است، ساقط می‌کند و می‌زداید؟

پس از آن کسی نزد من عزیزتر و در چشم من بزرگ‌تر و با شکوه‌تر از ایشان نبود و به خاطر بزرگداشت و تجلیل ایشان نمی‌توانستم با دو چشم خود، او را سیر و تمام بنگرم و اگر از من خواسته شود که او را توصیف کنم، قدرت آن را نخواهم داشت؛ زیرا جمال او را هرگز سیر ندیدم و اگر بر آن حال می‌مردم، امید داشتم که از اهل بهشت باشم…[به‌روایت مسلم]