رودخانه بمپور یکی از مهمترین رودخانه های بلوچستان می باشد. اين رودخانه با درازاى حدود 275 كيلومتر آبهاى قسمت شرقى بلوچستان را جمع آورى كرده و بعد از مشروب نمودن ايرانشهر از آن گذشته و به جازموريان مى ريزد. اين رودخانه در 6 كيلومترى جنوب غربى بمپور قرار داشته واز ارتفاعات خاورى ايرانشهر سرچشمه ميگيرد و به نامهاى محلى كارواندر، تیغاب و دامن نیز ناميده ميشود.. بین ایرانشهر و بمپور در دو سمت آن جنگلى از درختان كهور -گز-كنار پرورش مييابد. بيشه زارها و استپهاى بيابانى و گياهان خودرو نيز از پوشش هاى گياهى موجود در منطقه بشمار ميروند. كشت محصولاتى نظير گندم ، جو ،ذرت ، ،خرما ,حبوبات و كماكان در منطقه عموميت دارد. دامهايى نظير شتر, بز, گاو، گوسفند نيز بطور عموم در منطقه پرورش مى يابند. محوطه های باستانی زیادی در اطراف رودخانه بمپور وجود دارند که گویای وابستگی شدید این منطقه به آب این رودخانه بزرگ است. جالب است بدانیم که رودخانه بمپور در منطقه کاروندار و دامن بدلیل وجود کوهها و تپه های زیاد نقش بسیار مهمی را دامداری ایفاء می نموده است. البته کشاورزی هم بصورت باغداری نقش مهمی را در زندگی مردم این منطقه ایفاء می نماید، اما بدلیل کمبود زمینهای وسیع این امر در حد تامین مایحتاج اولیه مردم منطقه باقی مانده است. مزارع پراکنده ای در منطقه وجود دارند که محصول اصلی آنها خرما می باشد. این رودخانه پس از طی کوهها و تپه ها به ایرانشهر می رسد. بین ایرانشهر و بمپور که شرایط به لحاظ وجود زمینهای حاصلخیز مناسبتر است، رودخانه نقش مهمی را در فعالیتهای کشاورزی منطقه ایفاء می نماید. جالب توجه است تا اشاره شود که محوطه های همزمانی که در منطقه بین ایرانشهر و بمپور قرار گرفته اند به مراتب بزرگتر از محوطه هایی می باشند که در بررسی در منطقه دامن مطالعه شدند. این امر نتیجه زمینهای مناسب کشاورزی در منطقه بین بمپور و ایرانشهر می باشد. بعبارتی شرایط مناسب کشاورزی در این منطقه به مردم این امکان را داد تا با طیب خاطر بیشتری به فعالیتهای کشاورزی بپردازند، بنابراین استقرارهای این منطقه دائمی تر از منطقه دامن می باشند. یکی از مهمترین ویژگیهای رودخانه بمپور خاصیت خلل و فرج دار بودن کف رودخانه است که بخش عظیمی از آب رودخانه به زیر زمین هدایت می گردد این وضعیت امروزه نیز قابل مشاهده می باشد . در طی بررسی زمستان 1384 توسط نگارنده این وضعیت در منطقه دامن نیز مشاهده گردید. البته هر چند مردمان باستان خصوصا هزاره های دوم و سوم ق.م در اینخصوص مشکلاتی را داشتند، اما با پیشرفت تکنولوژی و استفاده از سیستم جدید آبیاری یعنی استفاده از قنات نه تنها آب هدر نمی رود بلکه قابلیت استفاده در زمینهای کشاورزی را هم دارد. اشتاین در پی سلسله بررسیهای خود وقتی به بلوچستان می رسد به این قنات ها برخورد می کند. نگارنده نیز طی بررسی های خود در تابستان سال 1381 و زمستان 1384در بین دامن و بمپور به این سیستم آبیاری مواجه شده بود.