ته اتوبوس ،آن صندلي آخر ،كنار شيشه

بهترين جاي دنياست

براي آنكه مچاله شوي در خودت

سرت را بچسباني به شيشه و زل بزني به يك جاي دور

و فكر كني به چيزهايي كه دوست داري ...

و فكر كني به خاطراتي كه آزارات ميدهند...

و گاهي چشمانت خيس شود از حضور پر رنگ يك خيال ...

و يادت برود مقصدت كجاست

و دلت بخواهد كه دنيا به اندازه ي همين گوشه ي

اتوبوس

كوچك شود ...و دنج و تنها ...

و آه بكشي از يادآوري حماقت هاي عاشقانه ات ...

شيشه بخار بگيرد و

تو با انگشت بنويسي \"آينده\"

و دلت بگيرد از تصورش ...

و ديگر چشمهايت را ببندي

و تا اخرين ايستگاه در خودت گريه كني ...