یکی بود و یکی نبود....

عاشقش بودم عاشقم نبود...

وقتی عاشقم شد که دیگه دیر شده بود...

حالا می فهمم که چرا اول قصه ها میگن

یکی بود یکی نبود...

 یکی بود یکی نبود . این داستان زندگی ماست .

همیشه همین بوده . یکی بودیکی نبود .

در اذهان شرقی مان نمی گنجد با هم بودن . با هم ساختن . برای بودن یکی باید ،دیگری

نباشد...

هیچ قصه گویی نیست که داستانش این گونه آغاز شود ، که یکی بود ، دیگری

هم بود  .همه با هم بودند .

 و ما اسیر این قصه کهن ، برای بودن یکی ، یکی را نیست میکنیم .

از دارایی ، از دوستی ، از هستی 

انگار که بودنمان وابسته نبودن دیگریست 

هیچکس نمیداند ، جز ما !! 

 هیچ کس نمیفهمد جز ما !!

 و آن کس که نمی داند و نمی فهمد، ارزشی ندارد  ....

و این هنری است که آن را خوب آموخته ایم 

هنر نبودن دیگری...